Tuesday, July 25, 2017

ඉතින් ඊට පස්සේ



අපේ අයියා කුඩා කල, කතා කරන කොට වචන පටැලවෙන ගතියක් තිබී ඇත. දොස්තර මහතෙකු තාත්තා හට කියා ඇත්තේ අයියාට චිත්‍රකතා පොත් හා පත්තර ගෙනත් දී හඩනගා කියවන්නට දෙන ලෙසය. තාත්තාද එදේ කර ඇත. කල් යත්ම අයියාගේ එම අඩුපාඩුව ඉක්මනටම මඟ හැරී ගිය බව අම්මා පැවසුවාය.
ඒ නිසාම අලුතෙන් එන හැම චිත්‍රකතා පත්තරයක්ම අපේ ගෙදරට ගෙනවිත් ඇත. මට මතක ඇති කාලයේ තිබූ සිත්තර, සතුට, මධුර, සුවද, සත්සිරි,වගේ ඒවාද තාත්තා එකක්වත් අතෑරියේ නැත. ඒකත් හරි අපූරුය..පත්තරය ගෙට ආ සැනින් කොල හතර හතරදෙනෙකු අතට බෙදී යයි..එක්කෙනෙක් කියවා අවසන් වන තුරු අනෙක් හතරදෙනා බලා සිටියි..සිත්තර පත්තරය ගෙනාදාට, තාත්තා කැමතිම කතාව වූ ස්පාටකස් පිටුව පලමුව ඔහුට දිය යුතුය.
මේ හැරෙන්න්නට සති අන්ත ප්‍රවෘත්ති පත්තර වල ගිය චිත්‍රකතා කපා පොතක අලවා තැබුවේය. හරි ලස්සනය.
වෙද හාමුදුරුවෝ, පැන්ටම්, සෙනෙහසක කඳුළු, සත්වෙනිි දවස, බකට් හැරී, බකට් හැරී ආපහු එයි..පෙති ගෝමර..අදටත් මතකය. කී සැරයක් කියෙව්වාදැයි මතක නැත. ඒවා ඒ තරමට කියෙව්වේය.
මේවා අපිට හරිම ආදරණීය සුන්දර වස්තු ම විය..අපි ලොකු මහත් වූ පසුත් අයියා, අක්කා සහ අම්මා මේවා පරිස්සමට රැකබලාගත්තේය. එහෙත් මහගෙදර අළුත් වැඩියා කිරීමේදී බිම එක තැනකට කර ලොඩ ගසා තිබුණු මාසයක් පමණ කාලයේ වේයෝ මෙයින් බොහෝ ප්‍රමාණයක් ආහාරයට ගෙන අපගේ සුන්දර මතක වස්තු සියල්ල විනාශ කර දැම්මේය..

මගේ මතකය අවදි කරගත හැකි වයසේ සිටම අපේ ගෙදර තිබුණේ පුංචි රොලන්කා වර්ගයේ ගුවන් විදුලි යන්ත්‍රයකි. තද දුඹුරු හා රන්වන් පැහැයෙන් යුතු එය අසූව දශකයේ මුල හරිය වෙනතාක්ම අපිට මහගු වස්තුවක් විය. එදවස විදුලිය නැත. බැටරි කෑලි හතරක් සතියකට සැරයක්වත් දැමිය යුතුය. කාලයේ හැටියට එකත් තාත්තාගේ ඇගට දැනෙන වියදමකි..එහෙත් අසන්නේ නැතුවත් බැරිය.ඒක නිසාම කුරු කුරු ගගා බැටරි පොල්ල තුල ඕජස් ගලන තුරුම තියෙන ඒවලින්ම අසන්නේ්ය. බැරිම තැනකදී තාත්තා නැති වෙලාවට විදුලි පන්දමේ බැටරි කෑලි ටිකද රේඩියෝව ඇතුලේය...තාත්තා එන වෙලාවට ආයෙම විදුලි පන්දමේය..එහෙත් රෑට හොර එලිවී ජරමර ගොඩය. විදුලි පන්දමේ එලිය අඩුවී ඇත.
එකල අපි වඩාත්ම ප්‍රිය කලේ ගුවන් විදුලි නාට්‍ය ඇසීමය. හය හමාර හත වෙනකොට හැවොම රේඩියෝ එක වටාය. නාට්‍යයක් අහන්න අල්ල ගත්තා කියන්නේ අතාරින්නට බැරි පුරුද්දකට ඇබ්බැහි වුනා වගේය..එක දවසක් අසන්නට බැරි වුනොත් උණ වගේය..ඒකත් හරි ලස්සන වැඩකි.මේවා අහන්නට එක එක්කෙනා පුටුද , එ්වා තියාගන්නා තැන්ද වෙන් කරගෙන තිබුණේය. නැතිනම් හිතේ හැටියට නාට්‍ය කනට ඇහෙන්නේ නැත. ඇස් දෙකේ කළුවා, ගජමුතු හි මුතූ , මුවන්පැලැස්සේ කදිරා සුගන්දිකාහි සුගලා, ගේ කුරුළු ගීතයේ සංඝමිත්තා තවමත් මතක හිතේ හැටියට එහෙම ඇහුව නිසා වෙන්නට ඇත.
පොඩි අක්කාගේ පුරුද්ද වුනේ රේඩියෝ එක ලගම හිස තියාගෙන ඇසීමය. අම්මා කොපමණ බැන්නත් ඇගේ පුරුද්ද වෙනස් වුනේ නැත. අහස ගොරවන විට රේඩියෝ එක අහන එක තාත්තා තහනම් කර තිබුණි. එදවසට හිතට හරි නැත. දවසක් පොඩි අක්කා ඒ තහනම අමතක කර රේඩියෝව අසන්නට ගොස් තාත්තා රේඩියෝවේ බැටරි පොල්ල ගලවා ගේ ඉස්සරහා ඇති රබර්වත්තටම විසි කලේය.
උදේම නැගිටින තාත්තාගේ අතින්
හැඩවෙන රේඩියෝවේ මට මතක උදාගීත යන වෙලාවය..ඉස්කෝලෙ යන්නට ලෑස්තිවෙන අතරේ ලස්සන ලස්සන සිංදු ගොඩක් ඇහෙන්නේය. නන්දා මාලනිය, ටීඑම්,නීලා එඩ්වඩ්, ගයන ගීත අසා පිබිදෙන හිතෙන් ඉස්කෝලෙටම දුවන්න තරම් පණක් නැගෙන්නේය. ඒ එදවසය.
අද විදුලිය ඇත නවීන අංගෝපාංගවලින් හැඩවී එදාා තිබුණ රේඩියෝවට වඩා හතරපස් ගුණයක් ලොකු රේඩියෝවක් ද ඇත. එහෙත් එදා වගේ අහන්න ලස්සන දේවල් නැත. දුක එතනය.

(ප්‍රියංකා නානායක්කාර )
.

Thursday, July 20, 2017

මදිටිය ඇට


ගෙට පහලින් පොල්වත්ත දිගේ හාමුදුරුවරු ගමන් කරනවත්, අම්මාත් චූටි අක්කාත් ඒ පිටුපසින් යන්න හදන කොට මාවත් අරන් යන ලෙස කියමින් අම්මාගේ ඇගේ වෙලී අඩනවාත් මට මතකය.එවිට තාත්තා ඇවිත් මාව වඩාගෙන ගෙට ඉහලින් ඇති රබර්වත්තට යනවාත්, එහිදී කැරලි ගැහැණු කොණ්ඩයකින් සහ කරුණාවන්ත සිනාවකින් යුතු අයෙක් මදිටිය කරල් පොකුරක් මට කඩා දුන්නාත් මතකය.මගේ ඇඩිල්ල නතරවූ තැන ආපහු ගෙදර ආ තාත්තා ඒ මදිටිය ඇට ගලවා සුදු බොතලයකින් එකක් පුරවා දුන්නාත් එය මා බොහෝ කල් ආසාවෙන් සුරැකි බවත් මතකය.
අම්මා නම් කියන්නෙ..ඒ වත්තෙ අත්තම්මාගේ ස්වාමියාවූ වත්තෙ අත්තාගේ මළගෙදර අවසන් දවස බවය.ඒ වන විට මගේ වයස අවුරුදු තුනක් පමණ වන බවත්..මදිටිය කඩා දුන් පුදගලයා කදිරවේලු බවත් ඇය කිව්වාය. 
රතු පාට මදිටිය ඇට දිහා බලාගෙන මා බොහෝ වාරයක් සැනසෙන්නට ඇත.
තාත්තා එහෙමය..අහලින් පහලින් හොයාගත් දෙයින් අපේ සිත් බොහොම සතුටු කලේය..විටෙක පොල් කොළ බඹරයක් හදා පොල් කූරක් ගසා එයට පැපොල් බටයක් රිංගවා දුන්නේය..ඉතිං අපි මිදුල වටටම දුන්නේය. තවත් විටෙක නලාවක් ද ..ගල් පෙට්ටියක්ද හදා දෙයි.ටින් පියනක් හොගෙන විත් කොටුවකට ගසා දෙයි..තව ටින් එකකින් මලක් කපා ඇනයකින් අර ටින් පියනේ දාරය මත වදින්නට සවි කරයි..එව්ට තල්ලු කරන් යනවිට උඩ ටින් මල බොහොම අපූරුවට කැරකෙයි..තවත් විටෙක රබර් ඇට බඹරෙක් හදයි..පොල් කටුවක් කපා..බිම ගසන බඹරෙක් හදයි.පොල්පිත්තකින් හරකෙක් කපයි. රබර් පොතු දෙකක් එකට අමුණා කටින් පිඹිනකොට කැරකෙන රබර් පොතු බඹරෙක් හදයි.හරි පුදුමය..අද මෙන් වයින්...රිමෝට්..උඩයන, බිම කැරකෙන නේක නේක රටවලින් ගෙන්නන සෙල්ලම් බඩු අපට තිබුණේ නැත...ඒත් අපිත් සතුටු විය.
අද වෙනකොට වත්තෙ අත්තම්මා. අත්තා , කදිරවේලු , තාත්තා..ද නැත, එමෙන්ම, පොල්කොළ, රබර් ඇට බඹරුන්ද ගල් පෙට්ටිද පොල්පිති හරකුන් වගේ අපේ කාලයේ අපි පිනවු සුන්දර දේද අමතකව ඇත..ඒත් බෙහෝ දේ මතකයක පමණක් සිරකෙරූ කාලයේ වෙනස පමණක්ම ඉතිරිව ඇත.

(ප්‍රියංකා නානායක්කාර )

Wednesday, July 19, 2017

"රන්වන් අහස සළු පොරවා ඈත කොනේ"


මගේ මතක (01)
වෙන අවුරුදුවල නම් අප්ප්‍රේල් මාසෙ එනකොට රබර් ගස්වල අලුත් දළු පොකුරු අතරේ පුංචි පුංචි සුදු පාට මල් ගොඩාරියකුත් පිපිලා තියෙනවා...ඉර බැහැගෙන යන හැන්දෑවට ඒ වටා මහ විශාල මී මැස්සෝ රංචුවකුත් දැවටෙනවා...උන්ගේ ගුම් හඩ හුගක් රෑ වෙනකන් තියෙනවත් මතකයි...රන්වන් පාට අවුරැල්ල ඉහිරුණු මිදුල කොණේ පුංචි හාන්සි පුටුවක් තියාගන්න තාත්තා ඒකේ ඉදගෙන චිත්‍ර අදිනවා..ඒ අතරේ ඉද හිට මතක් වෙන කවි යකුත් කියනවා ඒ දවස්වල තාත්තා කිව්ව කවියක් තිබුණා,
රන්වන් අහස සළු පොරවා ඈත කොනේ
බටගොයි යුවල වී අහුලති මිදුල කොනේ
............
ඉතිරි පද දෙක කොයි තරම් මතක් කලත් මට දැන් මතකෙට එන්නෙ නෑ...ඒ දවස්වල වගේ මේ දවස්වල රබර් මලුත් නෑ...මී මැස්සොත් නෑ...අව්වෙ ලස්සනකුත් නෑ...තාත්තගෙ කවිත් නෑ...තාත්තත් නෑ...ඒත් ඒ සුන්දර මතක විතරක් හිත පුරා තාමත් ඒ විදිහටම තියෙනවා
-------------------------------------------------------------------

මගේ මතක (02)
ඉස්සර අපේ ගමේ හැම ගෙදරකම වගේ මිදුලෙ ජෑම් ගහක් හදලා, ඒක යට බංකුවක් ගහලා තිබ්බා...අපේ ගෙදරත් එකක් තිබුණා..ඒක හැදුවෙ තාත්තද මල්ලිද කියලා මතක නෑ... එත් හරි ලස්සනට රවුමට හැදිලා තිබුණා...හැන්දෑවට උදේට ලේනෝ...කුරුල්ලෝ ගෙඩි කන්න ආපුවම
කිචිබිචිය අහන්න ලස්සනයි. අත්තෙන් අත්තට පැන පැන උන් ගෙඩි කන දිහා වරුවක් වුනත් බලාගෙන ඉන්න පුලුවන්.
ඉස්සර අපෙ චූටි අක්කා හැන්දෑවට ඔය ජෑම් ගහ යටට ගිහින් කවි, කතා එහෙම ලියනවා...ඊට පස්සෙ ඒවා පත්තර වලට යවනවා. ඒවා පලවෙනකොට තව තව ලියන්න ගත්තා.අන්තිමේදි එයාට පත්තරේක රස්සාවක් හම්බවෙලා කොළඹට ගියා.ආයේ කොහෙද එයා ජෑම් ගහ යට ඉදගෙන ලියන්න එන්නේ..කොළඹයි පත්තරයි එයාව අයිතිකර ගත්තා..අවුරුදු විසිගාණක් විතර ගෙවිලා ගිහින්. දැන් ගමේ එක ගෙදරක ජෑම් ගහක් නැතිවුනත්, රබර් අතු අග්ගිස්සේ රාස්සිගෙ අව්ව වැතිරෙන හැන්දෑවල් හැම එකකම ජෑම් ගහ..අක්කා..මතක අතරින් එබෙන එක නතරවෙලා නෑ
--------------------------------------------------

මගේ මතක (03)
මැණිකා නෙළයි මැල්ලුමකට අඟුණ කොළ
බර කල්පනාවක වාගෙයි නිවිති වැල "
තව පද දෙකක් තියෙනවා..ඒත් මට මතකයට එන්නෙ නෑ
අපෙ තාත්තා ගෙදර වැඩ අම්මා විතරක් කරනක් කවදාවත් බලාගෙන හිටියේ නෑ..අපි හත් දෙනෙක් එක්ක අම්මා ඔට්ටු අල්ලනකොට, ඉස්කෝලෙ යන්න ඉස්සරවෙලත්, ඉස්කොලෙ අැරලා ආවට පස්සෙත් අම්මා එක්ක හරි හරියට තාත්තත් මහන්සි වුනා. තාත්තට ඕනම දෙයක් හරි රහට උයන්න පුලුවන්. මේ කවි පද දෙක කියන්නේ හැන්දෑවට වත්ත වටේට ඇවිදලා තාත්තා පලා කොළ කඩනකොට. එක එක කොළ ජාති එකතු කරගෙන ඇවිත් සෝදලා කපලා ‍පොල් අඹරලා දාලා රසම රස පලා මැල්ලුමක් හදනවා..හත්පලා කිව්වට ඒකේ පලා ජාති දාහතරකටත් වඩා තියෙන්න ඇති.
ලොකු අම්මලාගෙ උණ පදුර යට බැහැගෙන යන අව්ව හීන් හීන්වට ඉරි ඇදෙන වෙලාවට උල්පතට ගිහින් නාගෙන එන තාත්තා ,හෝදගෙන ආව සරම දෙකොනෙන් අල්ලලා චටාස් ගාලා ගසා දානකොට අව්රැල්ලට විසිරිච්ච වතුර බිංදුවලින් මතුවෙච්ච... ලස්සන දේදුන්න ..තාම මතකයි
-----------------------------------------------------

මගේ මතක (04)

මට මතකයි ඉදි ආප්ප කන්න හිතුනම ඒ දවස්වල අපෙ අම්මා පාන්පිටි අරන් පිරිසිදු රෙදි කෑල්ලක රවුමට බැදලා කඩපිම්ම බැදපු මුට්ටික තියලා වහලා තම්බනවා...පැයක් දෙකක් හොදට තැම්බුණාට පස්සෙ බිමට ගත්තම ගල් ගෙඩිය වගේ..හයි වෙලා.කඩන්න ලේසිනෑ...තැම්බුණු පිටිවලින් එන්නෙ හොද සුවඳක්... වට්ටියක දාල අර පිටි බෝලේ කඩල ආයෙම හලලා ගන්නවා...
තාත්ත තමා ඉදි ආප්ප හදන්නෙ..ඒකට තාත්තම හදාගත්ත තට්ටු තිබුණා. පීරිසියක් තරම් ලොකු ඇති එක තට්ටුවක්. තාත්තා ඉදි ආප්ප හදන අතරේ අම්මා...කිරි අල පිති ඇඹුලක් හදලා තෙම්පරාදුවක් දානවා..සුවඳ හැමතැනම. හරිම රහයි.
දැන් කාලෙ වගේ නිදාගන්නකන් බලන්න ඒ කාලෙ රූප පෙට්ටි තිබුණෙ නෑ. විදුලිය තිබුණෙත් නෑ.
මිදුලෙ තිබුණා දිග බංකුවක්. අම්මයි තාත්තයි අපියි යනවා ඒකට..අහසේ තරු යනවා බලන්න.අහස, හඳ, තරු, වවුලෝ, කලුවර එක්ක කලවම් වුන කිරිපාට හඳ එලිය අපෙ හිතත් එක්ක හරි ලගින් තියන්න ඒ වෙලාවට අම්මටයි තාත්තටයි පුලුවන් වුනා. සමහර විටක අපි දැනුත් දකින අපේ ළමයි තාමත් නොදකින ගොඩක් දේවල්වල සුන්දරත්වය, දකින්න විදින්න අපි හුරුවුනේ එතනින් වෙන්න ඇති කියලා මට දැන් හිතෙනවා.

----------------------------------------------------------------
(ප්‍රියංකා නානායක්කාර )