මදිටිය ඇට

ගෙට පහලින් පොල්වත්ත දිගේ හාමුදුරුවරු ගමන් කරනවත්, අම්මාත් චූටි අක්කාත් ඒ පිටුපසින් යන්න හදන කොට මාවත් අරන් යන ලෙස කියමින් අම්මාගේ ඇගේ වෙලී අඩනවාත් මට මතකය.එවිට තාත්තා ඇවිත් මාව වඩාගෙන ගෙට ඉහලින් ඇති රබර්වත්තට යනවාත්, එහිදී කැරලි ගැහැණු කොණ්ඩයකින් සහ කරුණාවන්ත සිනාවකින් යුතු අයෙක් මදිටිය කරල් පොකුරක් මට කඩා දුන්නාත් මතකය.මගේ ඇඩිල්ල නතරවූ තැන ආපහු ගෙදර ආ තාත්තා ඒ මදිටිය ඇට ගලවා සුදු බොතලයකින් එකක් පුරවා දුන්නාත් එය මා බොහෝ කල් ආසාවෙන් සුරැකි බවත් මතකය.

අම්මා නම් කියන්නෙ..ඒ වත්තෙ අත්තම්මාගේ ස්වාමියාවූ වත්තෙ අත්තාගේ මළගෙදර අවසන් දවස බවය.ඒ වන විට මගේ වයස අවුරුදු තුනක් පමණ වන බවත්..මදිටිය කඩා දුන් පුදගලයා කදිරවේලු බවත් ඇය කිව්වාය. 

රතු පාට මදිටිය ඇට දිහා බලාගෙන මා බොහෝ වාරයක් සැනසෙන්නට ඇත.

තාත්තා එහෙමය..අහලින් පහලින් හොයාගත් දෙයින් අපේ සිත් බොහොම සතුටු කලේය..විටෙක පොල් කොළ බඹරයක් හදා පොල් කූරක් ගසා එයට පැපොල් බටයක් රිංගවා දුන්නේය..ඉතිං අපි මිදුල වටටම දුන්නේය. තවත් විටෙක නලාවක් ද ..ගල් පෙට්ටියක්ද හදා දෙයි.ටින් පියනක් හොගෙන විත් කොටුවකට ගසා දෙයි..තව ටින් එකකින් මලක් කපා ඇනයකින් අර ටින් පියනේ දාරය මත වදින්නට සවි කරයි..එව්ට තල්ලු කරන් යනවිට උඩ ටින් මල බොහොම අපූරුවට කැරකෙයි..තවත් විටෙක රබර් ඇට බඹරෙක් හදයි..පොල් කටුවක් කපා..බිම ගසන බඹරෙක් හදයි.පොල්පිත්තකින් හරකෙක් කපයි. රබර් පොතු දෙකක් එකට අමුණා කටින් පිඹිනකොට කැරකෙන රබර් පොතු බඹරෙක් හදයි.හරි පුදුමය..අද මෙන් වයින්...රිමෝට්..උඩයන, බිම කැරකෙන නේක නේක රටවලින් ගෙන්නන සෙල්ලම් බඩු අපට තිබුණේ නැත...ඒත් අපිත් සතුටු විය.

අද වෙනකොට වත්තෙ අත්තම්මා. අත්තා , කදිරවේලු , තාත්තා..ද නැත, එමෙන්ම, පොල්කොළ, රබර් ඇට බඹරුන්ද ගල් පෙට්ටිද පොල්පිති හරකුන් වගේ අපේ කාලයේ අපි පිනවු සුන්දර දේද අමතකව ඇත..ඒත් බෙහෝ දේ මතකයක පමණක් සිරකෙරූ කාලයේ වෙනස පමණක්ම ඉතිරිව ඇත.

(ප්‍රියංකා නානායක්කාර )